ஹாங்காங்கில்
வந்திறங்கிய முதல் நாளே, ரன் லோலா ரன் (?)என்ற ஜெர்மனியப்படத்தில்
வருவதுபோல ஓட வைத்துவிட்டார்கள், ஒரே நாளில் ஒரு கிலோ கரையுமளவுக்கு நடையோ
நடை, கிட்டதட்ட ஆறு மணி நேரம் நடையும், 15 நிமிட மின்னல் வேக ஓட்டமும்
(பள்ளியில் நடந்த
ஓட்டப்பந்தயத்தை விட மிக வேகமான ஓட்டம்).
அலுவலக வேலையாய் சீனப்பயணம், ஒன்பது மணி நேரம் ஹாங்காங்கில் காத்திருந்து அடுத்த விமானத்தில் டாலியன், சீனா செல்ல வேண்டிய காத்திருப்பில், 5:25 க்கு விமான புறப்பாடு, 4:30 மணிக்கு கேட்டில் இருக்க வேண்டும் என்று அறிவித்திருந்தார்கள்!
காலை ஆறரைக்கு வந்திறங்கி, கொஞ்சம் ஆசுவாசப்படுத்திக்கொண்டு, எல்லா உணவுகளிலும் விதவிதமான இறைச்சிகளே நிறைந்திருக்க, பசிக்கு விமானத்தில் நான்கு மணிக்கு சாப்பிட்ட ஒரு ஸ்பூன் (!) பொங்கலும் ஒரு பன்னுடனும் திருப்திப்பட்டுக்கொண்டு நடந்தேன்!
நடந்து உட்கார்ந்து பின் உறக்கம் வர, அதைத் தவிர்க்க பின் எழுந்து நடந்து, சுமார் 530 வாயில்களை கொண்ட பெரிய விமானநிலையத்தில் ஒரு வழியாய் நடந்துக் களைத்து, வேகமான ஆங்கிலத்தை மெதுவாய் வார்த்தைகளைப் பிரித்து உச்சரித்து மதிய உணவுக்கு ஒரு வெஜ் (காய்கறி) ஃப்ரைட் ரைஸ் ஆர்டர் செய்து சாப்பிட, பசி மயக்கத்தில் பாதி உண்ட பிறகு ஏதோ கருப்பாய் தோலுடன் பாதி வெள்ளையாய் இருக்க, இது என்ன காளானா என்று கேட்க, ஆமாம் என்று உணவு விடுதி பணியாளர் தலையாட்ட, ஏதோ ஒன்று நெஞ்சுக்குள் உருள அதற்கு மேல் சாப்பிடமுடியாமல் எழுந்தேன்.
சீன மொழியிலும் ஆங்கில மொழியிலும் மின்னிய பல விமானங்களின் அறிவிப்பு பெயர் பலகை கண்ணைக்கட்ட “வாட் இஸ் த கேட் நம்பர் ப்ளீஸ்?” என்று விமான சேவை அலுவலகத்தில் கேட்க, ஒரு மணிக்கு பார்க்கவும் என்றார்கள், அப்போது மணி ஒன்றரை என்க, இரண்டு மணிக்கு அறிவிப்பு பெயர் பலகையை பார்க்கச் சொன்னார்கள், அப்படியே இரண்டு, மூன்று, நான்கானது, அறிவிப்பு மட்டும் இல்லை, விமானம் 5:25 புறப்படும் என்று அறிவிப்பு இருந்ததே ஒழிய, எந்த “கேட்” எண் என்ற அறிவிப்பு நான்கே முக்கால் வரை இல்லை, ஒரு வழியாய் விமான நிலைய சிப்பந்தியாய் ஒரு இந்திய முகம் தெரிய, “4:30 ஏற வேண்டும் 5:25 விமானம் கிளம்பும் என்றால் இப்போது வரை கேட் எண்ணே சொல்லவில்லையே, திடீரென 530 கேட்களில் என்னை 525 க்கு போகச்சொன்னால் (ஏன் இப்படி?) நான் எப்படி இந்த 60 எண்ணில் இருந்து இந்தக்கூட்டத்தில் ஓடுவது என சலிப்படைய”, அந்தப் இந்திய சீனப்பெண் (அவர்களுடைய ஆங்கிலமும் காதில் சீன மொழியைப் போல) “விமானம் தாமதமாய் இருக்கலாம், இந்த அறிவிப்பு பலகையை பார்ப்பதை தவிர வேறு வழியில்லை, வேண்டுமானால் நடுவே நின்றுகொண்டு அறிவிப்பு வந்தால் ஓடலாம் (நேரம்!)” என்று சொல்லிவிட்டுச் செல்ல, பார்கோட் மெஷின் இருந்த இடத்தில் டிக்கட்டை ஸ்கேன் செய்ய, இன்னமும் கேட் அறிவிக்கப்படவில்லை என்க, கொஞ்சம் தள்ளி அறிவிப்புப் பலகையை பார்க்க, மணி 4:50!
டேலியனுக்கு 5:25 விமானம் புறப்படும் என்ற அதே அறிவிப்பில் (அடேய்!) 525 கேட் நம்பர் என்று மின்ன, என் வாயில் வசம்பை வெச்சு தேய்க்க என்று மனதுக்குள் திட்டிக்கொண்டு “எக்ஸ்க்யூஸ்மி” என்று 525 ஐ நோக்கி தலைத்தெறிக்க கைப்பை லேப்டாப் பேக் முதற்கொண்டு வாரி “ரன் லோலா ரன்” என ஸைன் போர்டுகளை பார்த்துக்கொண்டு வலது, இடது, நேரே, கீழே, திரும்பவும் மேலே என்று ஓடி 525 க்கு வந்தால் மணி 5:04, கூட்டம் மொத்தமும் அப்படியே நிற்கிறது, ஒரு வழியாய் டிக்கெட் பாஸ்போர்ட் செக் செய்து நிற்க, ஆறரைக்கு போர்டிங் தொடங்க அப்போதும் அறிவிப்புப் பலகையில் 5:25 விமானம் புறப்படும் என்ற செய்தியே அந்த 525 ஆவது நுழைவாயிலிலும் மின்னிக்கொண்டிருந்தது!
#ஹாங்காங் #சீனப்பயணம்1
ஓட்டப்பந்தயத்தை விட மிக வேகமான ஓட்டம்).
அலுவலக வேலையாய் சீனப்பயணம், ஒன்பது மணி நேரம் ஹாங்காங்கில் காத்திருந்து அடுத்த விமானத்தில் டாலியன், சீனா செல்ல வேண்டிய காத்திருப்பில், 5:25 க்கு விமான புறப்பாடு, 4:30 மணிக்கு கேட்டில் இருக்க வேண்டும் என்று அறிவித்திருந்தார்கள்!
காலை ஆறரைக்கு வந்திறங்கி, கொஞ்சம் ஆசுவாசப்படுத்திக்கொண்டு, எல்லா உணவுகளிலும் விதவிதமான இறைச்சிகளே நிறைந்திருக்க, பசிக்கு விமானத்தில் நான்கு மணிக்கு சாப்பிட்ட ஒரு ஸ்பூன் (!) பொங்கலும் ஒரு பன்னுடனும் திருப்திப்பட்டுக்கொண்டு நடந்தேன்!
நடந்து உட்கார்ந்து பின் உறக்கம் வர, அதைத் தவிர்க்க பின் எழுந்து நடந்து, சுமார் 530 வாயில்களை கொண்ட பெரிய விமானநிலையத்தில் ஒரு வழியாய் நடந்துக் களைத்து, வேகமான ஆங்கிலத்தை மெதுவாய் வார்த்தைகளைப் பிரித்து உச்சரித்து மதிய உணவுக்கு ஒரு வெஜ் (காய்கறி) ஃப்ரைட் ரைஸ் ஆர்டர் செய்து சாப்பிட, பசி மயக்கத்தில் பாதி உண்ட பிறகு ஏதோ கருப்பாய் தோலுடன் பாதி வெள்ளையாய் இருக்க, இது என்ன காளானா என்று கேட்க, ஆமாம் என்று உணவு விடுதி பணியாளர் தலையாட்ட, ஏதோ ஒன்று நெஞ்சுக்குள் உருள அதற்கு மேல் சாப்பிடமுடியாமல் எழுந்தேன்.
சீன மொழியிலும் ஆங்கில மொழியிலும் மின்னிய பல விமானங்களின் அறிவிப்பு பெயர் பலகை கண்ணைக்கட்ட “வாட் இஸ் த கேட் நம்பர் ப்ளீஸ்?” என்று விமான சேவை அலுவலகத்தில் கேட்க, ஒரு மணிக்கு பார்க்கவும் என்றார்கள், அப்போது மணி ஒன்றரை என்க, இரண்டு மணிக்கு அறிவிப்பு பெயர் பலகையை பார்க்கச் சொன்னார்கள், அப்படியே இரண்டு, மூன்று, நான்கானது, அறிவிப்பு மட்டும் இல்லை, விமானம் 5:25 புறப்படும் என்று அறிவிப்பு இருந்ததே ஒழிய, எந்த “கேட்” எண் என்ற அறிவிப்பு நான்கே முக்கால் வரை இல்லை, ஒரு வழியாய் விமான நிலைய சிப்பந்தியாய் ஒரு இந்திய முகம் தெரிய, “4:30 ஏற வேண்டும் 5:25 விமானம் கிளம்பும் என்றால் இப்போது வரை கேட் எண்ணே சொல்லவில்லையே, திடீரென 530 கேட்களில் என்னை 525 க்கு போகச்சொன்னால் (ஏன் இப்படி?) நான் எப்படி இந்த 60 எண்ணில் இருந்து இந்தக்கூட்டத்தில் ஓடுவது என சலிப்படைய”, அந்தப் இந்திய சீனப்பெண் (அவர்களுடைய ஆங்கிலமும் காதில் சீன மொழியைப் போல) “விமானம் தாமதமாய் இருக்கலாம், இந்த அறிவிப்பு பலகையை பார்ப்பதை தவிர வேறு வழியில்லை, வேண்டுமானால் நடுவே நின்றுகொண்டு அறிவிப்பு வந்தால் ஓடலாம் (நேரம்!)” என்று சொல்லிவிட்டுச் செல்ல, பார்கோட் மெஷின் இருந்த இடத்தில் டிக்கட்டை ஸ்கேன் செய்ய, இன்னமும் கேட் அறிவிக்கப்படவில்லை என்க, கொஞ்சம் தள்ளி அறிவிப்புப் பலகையை பார்க்க, மணி 4:50!
டேலியனுக்கு 5:25 விமானம் புறப்படும் என்ற அதே அறிவிப்பில் (அடேய்!) 525 கேட் நம்பர் என்று மின்ன, என் வாயில் வசம்பை வெச்சு தேய்க்க என்று மனதுக்குள் திட்டிக்கொண்டு “எக்ஸ்க்யூஸ்மி” என்று 525 ஐ நோக்கி தலைத்தெறிக்க கைப்பை லேப்டாப் பேக் முதற்கொண்டு வாரி “ரன் லோலா ரன்” என ஸைன் போர்டுகளை பார்த்துக்கொண்டு வலது, இடது, நேரே, கீழே, திரும்பவும் மேலே என்று ஓடி 525 க்கு வந்தால் மணி 5:04, கூட்டம் மொத்தமும் அப்படியே நிற்கிறது, ஒரு வழியாய் டிக்கெட் பாஸ்போர்ட் செக் செய்து நிற்க, ஆறரைக்கு போர்டிங் தொடங்க அப்போதும் அறிவிப்புப் பலகையில் 5:25 விமானம் புறப்படும் என்ற செய்தியே அந்த 525 ஆவது நுழைவாயிலிலும் மின்னிக்கொண்டிருந்தது!
#ஹாங்காங் #சீனப்பயணம்1
No comments:
Post a Comment