நடு இரவில்
நடுமார்பில் நறுக்கென
தைத்த வலியை
யாரிடம் சொல்வதென
நடுமார்பில் நறுக்கென
தைத்த வலியை
யாரிடம் சொல்வதென
யோசிக்கையில்
பூட்டிய கதவுகளின்
பின்னே இருந்தது
பூட்டிய மனங்களே யென
உணர்ந்தபோது
அவனுக்கு
வியர்க்க ஆரம்பித்திருந்தது
பூட்டிய கதவுகளின்
பின்னே இருந்தது
பூட்டிய மனங்களே யென
உணர்ந்தபோது
அவனுக்கு
வியர்க்க ஆரம்பித்திருந்தது
உற்றத்தோழனிடம்
உரைக்கவும் மனமில்லை
அவனுக்கு வெற்றிடமில்லை
இவன் போனால் இன்னொருவன்
உறவுகளிடம் கடனில்லை
அவர்களுக்கும் சுமையில்லை
பதினாறு நாள் காரியத்தில்
எல்லாம் கரைந்துவிடும்
அப்படியும் இப்படியுமாக
ஒவ்வொரு கதவுகளையும்
அந்தக் கடைசி நிமிடங்களில்
மனதின் வழியே திறந்து பார்க்கிறான்
தோற்ற பாடம் முதல்
கற்ற பாடம் வரை
அந்திமத்தின் நிழல்கள் படிகிறது
தனித்திருந்த அந்த இரவின் இருளில்
பின்னோக்கியக் காட்சிகளை விட
மரணம் அத்தனை பயங்கரமாய் இல்லை
அவனுக்கு
வாய்க்கு ருசியாய் ஓர் உணவும்
காதுக்கு இனிமையாய் ஒரு பாடலும்
காதலில் தோற்காத ஒரு பொழுதும்
சாய்ந்து கொள்ள ஒரு தோளும்
இனி வந்தாலும் அவனுக்கு நேரமில்லை
மனதில் தட்டிய கதவுகள் அத்தனையும்
சுயநலக் கூட்டுக்குள் ஒடுங்கியிருக்க
அவனுக்கு மூச்சிரைத்தது
அவனின் வேதனை பொறுக்காமல்
அவனின் ரத்தம் மட்டும் இதயம் விட்டு
மூக்கின் வழி எட்டிப்பார்க்க
ஒரு கடைசிப் புன்னகையில்
உயிர்விட்டான் அவன்
விடியலில் திறக்கப்போகும்
அத்தனை கதவுகளுக்காகவும்